Zawsze wiedział dokładnie, jak pada cień i gdzie usiąść lub stanąć, żeby się w nich ukryć. To ją irytowało. Przesunęła wzrokiem po jego bordowym, jedwabnym szlafroku i spodniach od piżamy. -Dlaczego nie śpisz? -Chyba miałem dziś za mało ruchu - usprawiedliwił się. Podniósł kryształowy kieliszek z winem do ust ukrytych w cieniu. Zalśniło szkło. Zauważyła, że jego prawa dłoń jest gładka, bez blizn. Drugą trzymał przy sobie, poza zasięgiem jej wzroku. -Cóż, sam jesteś sobie winny. Nikt nie mówi, że nie możesz opuścić wieży. -Nie chcę o tym rozmawiać, Lauro. Jeśli chcesz się kłócić, to lepiej sobie idź. A jeśli masz ochotę zostać, to na Wyciek oleju z turbosprężarki kredensie stoi wino. Zawahała się. Zastanawiała się, czy to rozsądne. - Boisz się? - zapytał. Jego głos powodował u Laury dziwne stany. Zaśmiała się pod nosem. -Ciebie? Nie, ty tylko warczysz, ale nie gryziesz. -Skąd wiesz? co drożeje w 2021 -Bo nie podchodzisz na tyle blisko, żeby móc ugryźć - zażartowała. Niech ona już w końcu usiądzie. Blask ognia przeświecał przez jej czarny, satynowy szlafroczek, dzięki czemu widział zarysy nagiego ciała. Nie był w stanie odwrócić wzroku. Stała przed nim wcielona doskonałość. Nie chciał jej pożądać, ale był tylko mężczyzną nieróżniącym się od innych. Laura była zapierającą dech w piersiach długonogą pięknością z pełnym biustem. I mieszkała tutaj, pod jego dachem. -Usiądź, Lauro - powiedział w końcu, bo nie był już w stanie dłużej na nią patrzeć. -Idę zaparzyć sobie herbatę. Poszła do kuchni, zrobiła herbatę i wróciła. Richard wciąż tam siedział. Nie była zadowolona z tego, że sprawiło jej to aż taką przyjemność. Usiadła na krańcu sofy, blisko ognia. Wzięła kubek w obie dłonie, piła wolno, patrząc w tańczące płomienie. Zmienił pozycję. Wyczuła to bez patrzenia w jego stronę. Starała się stłumić miotające nią emocje, ale one nie chciały odejść. Otuliła się szlafroczkiem. Przypomniała sobie zdjęcie. Jakie to musi być dla niego trudne. Kobiety wzdychały na jego widoki a teraz wzdrygają się z odrazą. Spojrzała w jego kierunku. -Przepraszam za to, co powiedziałam wczoraj wieczorem. -Dlaczego przepraszasz? To prawda.. suwalszczyzna uroki tego regiony -Ale nie musiałam tego wytykać. -Przyjmuję przeprosiny. -Dziękuję, panie Blackthorne. -Myślę, że dość już siebie nawzajem zraniliśmy, żeby mówić sobie po imieniu. -Już od dawna tak mówimy - wyszeptała miękko, wykręcając się w jego stronę. - Nie chciałam cię zranić - powtórzyła. -Prawda bardziej zraniła ciebie niż mnie. -Przestań być taki cholernie zimny! - Odstawiła głośno